Η προσωπικότητα είναι το μυστικό ολόκληρης της ζωής. Η ανάπτυξη της προσωπικότητας γίνεται αρχικά με φυσικό τρόπο χωρίς να είναι απαραίτητο να έχει προηγηθεί η ανάπτυξη των ψυχικών ή εσωτερικών της πλευρών. Για την ανάπτυξη της προσωπικότητας απαιτούνται δύο πράγματα: η αίσθηση της ομορφιάς και η διαφύλαξη της ειλικρίνειας. Αίσθηση της ομορφιάς μπορεί να ονομασθεί η υιοθέτηση όλων όσα φαίνονται όμορφα στη σκέψη, στον λόγο και στις πράξεις. Ο άνθρωπος εκτιμά συνήθως όλα όσα είναι όμορφα πάνω σε κάποιον άλλον και ξεχνά το δικό του έλλειμα ομορφιάς στις σκέψεις, στα λόγια και στις πράξεις. Έτσι, για παράδειγμα, ένας άνθρωπος εκτιμά τη στάση κάποιου άλλου όταν εκείνος του συμπεριφέρεται με σεβασμό, μετριοφροσύνη και ευγένεια αλλά συχνά ξεχνά ότι από τον εαυτό του λείπουν αυτά τα στοιχεία συμπεριφοράς έναντι των τρίτων. Δύο λόγοι υπαγορεύουν αυτού του είδους τη στάση. Ο ένας είναι ότι ο άνθρωπος είναι διαρκώς στραμμένος προς τα έξω και όχι προς τα μέσα, με αποτέλεσμα να βλέπει έναν άλλον άνθρωπο πριν προλάβει να δει τον εαυτό του. Ο άλλος λόγος είναι ότι ο άνθρωπος είναι από τη φύση του εγωϊστής. Επιθυμεί όλα τα καλά πράγματα για τον εαυτό του και σπάνια αντιμετωπίζει το ενδεχόμενο να προσφέρει αυτά τα πράγματα σε κάποιον άλλον. Ο άνθρωπος αγνοεί ότι η ζωή διέπεται από το φυσικό νόμο της ανταπόδοσης: αργά ή γρήγορα λαμβάνει κανείς ό,τι έχει δώσει και είναι η άγνοια αυτού του γεγονότος που κάνει τον άνθρωπο αδιάφορο απέναντι στους άλλους. Αυτός είναι ο λόγος που, για έναν ευαίσθητο άνθρωπο, η ζωή γύρω του μοιάζει να μην έχει τίποτε άλλο παρά μόνο αγκάθια, όταν εκείνος αυτό που περιμένει να δει είναι ρόδα. Αυτό δείχνει ότι η ψυχή του ποθεί το αγαθό και το ωραίο. Και ο άνθρωπος λυπάται τον εαυτό του αλλά τους άλλους, αντί να τους λυπάται, τους κατακρίνει. Αν ήξερε μόνο ότι οι άλλοι αξίζουν την λύπησή του όσο και ο εαυτός του! Δεν σκέφτονται, όμως, όλοι τον πόνο και τη δυστυχία των άλλων. Από τη στιγμή που στη ζωή του ο άνθρωπος αρχίζει να ξεχνά τα προβλήματά του και να σκέφτεται τα προβλήματα των άλλων, έχει κάνει το πρώτο του βήμα στο δρόμο της αγιότητας. Το ρόδο και το αγκάθι προέρχονται από το ίδιο φυτό και βλασταίνουν από την ίδια ρίζα. Ο άγιος και ο αμαρτωλός προέρχονται και οι δύο από μια πηγή, το Θεό, τον Πατέρα όλης της ανθρωπότητας. Είναι μόνο που η ομορφιά, το άρωμα και το χρώμα που υπάρχουν στις ρίζες εκδηλώθηκαν στο ρόδο και όχι στο αγκάθι. Η διαφορά ανάμεσα στο φυτό και τον άνθρωπο είναι η ελεύθερη βούληση. Το ανθρώπινο ον δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει ως δικαιολογία ότι, «αφού γεννήθηκα αγκάθι, πώς να γίνω ρόδο;» Εφόσον το ανθρώπινο ον διαθέτει ελεύθερη βούληση, είναι υπεύθυνο αν είναι αγκάθι και είναι αξιέπαινο αν είναι ρόδο. Ο άνθρωπος πρέπει να γνωρίζει ότι, όπως το χρώμα, το άρωμα και η ομορφιά είναι κρυμμένα στη ρίζα, έτσι και το αγαθό και η ομορφιά αναβλύζουν και τα δύο από την ίδια πηγή. Η αρετή που έλαμπε στη ζωή ενός Δασκάλου, λάμπει ακόμα και θα λάμπει για πάντα. Αυτό που έλκει τους φίλους δεν είναι τόσο η δύναμη, αλλά η περιουσία και η ομορφιά. Αυτό που πραγματικά μπορεί να έλξει τους ανθρώπους είναι η προσωπικότητα. Ερχόμαστε τώρα στο άλλο ζήτημα που πρέπει να εξετάσουμε σε σχέση με την ανάπτυξη της προσωπικότητας, την ειλικρίνεια. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που καλλιεργούν τους τρόπους και την ομιλία τους με σκοπό να μάθουν να συμπεριφέρονται σωστά. Όμως, η επιφανειακή καλλιέργεια δεν αποδίδει πάντα ή δεν είναι το στοιχείο εκείνο που κάνει τη διαφορά σε έναν άνθρωπο. Η ομορφιά είναι το στοιχείο εκείνο που δεν γνωρίζει όρια και, όσο μεγαλύτερη είναι, τόσο κερδίζει σε διεισδυτικότητα. Ό,τι αποκαλούμε «τρόπους» -που δεν είναι παρά μόνο αυτό που λέει και η λέξη- δεν είναι κάτι το βαθύ αλλά κάτι που μοιάζει με παιχνίδι. Κάθε σκέψη, λόγος ή πράξη περικλείει μια ψυχική ενέργεια που αφήνει το αποτύπωμά της στους άλλους και η ψυχική ενέργεια προέρχεται από την αληθινή θεϊκή ουσία εντός του ανθρώπου. Είναι αλήθεια ότι, στο όνομα της ειλικρίνειας οι άνθρωποι εκφράζουν συχνά έλλειψη της αίσθησης ομορφιάς. Λένε: «Εγώ είμαι ένας άνθρωπος ειλικρινής. Λέω την αλήθεια και δεν με νοιάζει πώς θα την πάρεις.» Αυτό δείχνει ότι, ειλικρίνεια χωρίς την αίσθηση ομορφιάς είναι έλλειψη ισορροπίας και ότι, ομορφιά χωρίς την ειλικρίνεια είναι επίσης έλλειψη ισορροπίας. Όπως η μουσική βασίζεται πάνω στο ρυθμό και στον τόνο έτσι και η προσωπικότητα βασίζεται πάνω στην αίσθηση της ομορφιάς και στην ειλικρίνεια.
Skip to content
Skip to sidebar
Skip to footer
